Meteen na mijn eerste miskraam wist ik dat ik deze ervaring en alles wat erbij kwam kijken, wilde delen. Er is nog weinig (maar gelukkig steeds meer) aandacht voor dit onderwerp, terwijl zoveel mensen ermee te maken krijgen. Inmiddels heb ik 3 miskramen gehad en heb ik daardoor en dankzij mijn werk nog meer kennis en ervaring over dit onderwerp. Mijn verhaal deel ik voor de mensen die op zoek zijn naar ervaringsverhalen. Daarnaast ook om anderen te laten weten wat voor impact een (vroege) miskraam kan hebben. Veel mensen, waaronder ikzelf voorheen, weten niet hoe heftig een miskraam kan zijn.
Heel kort na het besluit van mijn vriend en mij om een kind proberen te krijgen, kreeg ik een positieve (vroege) zwangerschapstest. 6 weken waren wij heel blij in de veronderstelling dat wij een kindje zouden krijgen. We waren in ons hoofd al volop bezig met de toekomst met dit kindje. Helaas is dit anders gelopen.
Ons eerste gesprek bij de verloskundigenpraktijk ging goed. Over onze medische geschiedenis was niks bijzonders te melden. Ik was extreem moe en had last van hormonen (en mijn vriend van de gevolgen daarvan), maar verder voelde ik mij goed. We keken uit naar onze eerste echo. Misschien had ik onbewust een voorgevoel. Ik wilde duidelijkheid en zien dat ‘het’ gezond was, omdat er in mijn omgeving al zo veel fout was gegaan tijdens zwangerschappen.
De 10-weken echo
Bij onze eerste echo van 10-weken kregen wij te horen dat er sprake was van een missed abortion. Dit houdt in dat de embryo of foetus niet meer leeft, zonder dat je dit door hebt. De miskraam moet dus nog op gang komen. De echoscopiste kon niet zien wanneer onze embryo precies gestopt was met groeien.
Wij liepen een paar minuten later de deur uit, zonder foto van de echo maar met een folder over miskramen. Het volgende stel was alweer aan de beurt voor hun echo en wij stonden verslagen buiten. Diezelfde avond stelden wij de mensen die al wisten van mijn zwangerschap op de hoogte van de missed abortion. Ik was aan het rationaliseren. Ik bleef herhalen dat het goed is dat mijn lichaam het had afgestoten, dat het gelukkig nog vroeg was, dat ‘het is wat het is’, maar ik ging daarbij voorbij aan het feit dat wij allebei zo ontzettend graag wilden dat ik het gezond zou voldragen.
De wachtmodus
Een medewerker van de verloskundigenpraktijk nam later die avond contact op en gaf aan dat we het best konden wachten of de miskraam binnen twee weken op natuurlijke wijze zou komen (de andere opties zijn door middel van medicatie of curettage). Dit leek mij zelf ook het prettigst. Niet wetende dat deze wachtmodus zo lang zou duren en het emotioneel zo veel zou vragen om rond te lopen met iets in mijn lijf waar wij samen zo blij mee waren en wat daarna alleen maar verdriet en onzekerheid bracht.
De informatie die wij over de miskraam kregen was summier. De verloskundige had wel gezegd ‘Als je pijn krijgt, moet je sowieso naar huis omdat het wel heftig kan worden met pijn en veel bloedverlies.’. Ik vond het fijn om over ervaringen van miskramen te lezen op forums, zodat ik meer gevoel kreeg wat ons te wachten stond. Ik las dat miskramen kunnen verschillen van amper pijn, tot erg pijnlijk en zelfs eindigend in ziekenhuisopnames.
Emoties
Na de echo ben ik een dag thuis gebleven. Ik voelde mij goed en sterk, dus besloot ik de dag daarna weer naar mijn werk te gaan. Onderweg naar kantoor wist ik eigenlijk dat het te vroeg was, maar dat negeerde ik. Op werk moest ik al snel huilen en kon ik mijn tranen niet bedwingen. Een collega begeleidde mij naar buiten en met een rood gezicht van het huilen ben ik mijn auto weer ingestapt en naar huis gereden.
8 dagen later kreeg ik koorts. Dit was voor mij een echte mindf*ck. De dagen daarvoor wenste ik op steken of bloedingen als teken dat ik mijn miskraam begon. Nu moest dit juist niet gebeuren, omdat het in combinatie met koorts kan wijzen op een ontsteking van de baarmoeder. Gelukkig had ik fijn contact met de verloskundige en was de koorts na 2 dagen weg. Het bleek een griep te zijn.
Nog meer wachten
Na twee weken was de miskraam nog niet op gang gekomen, ondanks behandelingen en kruiden(thee) van de acupuncturist en een sessie bij mijn sociaal therapeut om het proces te versnellen. Vanwege de feestdagen hadden wij iets later, op 27 december, een afspraak in het ziekenhuis om de opties te bespreken. Wij kozen voor medicatie. Dezelfde avond bracht ik 4 tabletten in. Er gebeurde niks, dus een avond later heb ik weer 4 tabletten ingebracht.
Op 1 januari kreeg ik eindelijk wat meer bloedingen. Hier was ik ontzettend blij mee. De dagen daarna begon ik al een beetje een menstruatiegevoel te krijgen (maar nog geen steken).
Ondertussen zijn in de tijd dat ik wachtte op mijn miskraam 3 vriendinnen bevallen van een gezonde baby. Dat vond ik moeilijk, ondanks dat ik mijn vriendinnen al het moois gun.
Bloedstolsels en rugweeën
8 dagen nadat ik mijn medicatie had ingebracht, heb ik voor de zekerheid nog een kop met kruidenthee van de acupuncturist gedronken. Gelukkig was mijn vriend thuis toen mijn miskraam ’s avonds eindelijk op gang kwam. Ik had flinke bloedstolsels en rugweeën. Het was een raar gevoel. Pijnlijk, met tussendoor rustmomenten. Dat laatste maakte het dragelijk. Deze uren heb ik op de bank met een kruik, onder de douche en op de wc doorgebracht.
Mijn vriend was continu bij mij. Zelfs onder de douche kwam hij in zijn kleding naast mij zitten. Dit is iets wat ik nooit had verwacht te delen, maar op dat moment wilde ik niks liever dan hem aan mijn zijde. Mijn zus, die op dat moment onder ons woonde, was er voor het grootste deel ook bij. Nog steeds is het bijzonder en fijn dat zij erbij was en weet hoe die avond verliep.
De weeën duurde 4 uur. Het was een pijnlijke ervaring, fysiek, maar ook emotioneel.
Tweede ronde
De volgende dag waren mijn vriend en ik zo opgelucht en blij dat het wachten voorbij was en de miskraam geweest. We gingen vanuit Amsterdam naar Haarlem om te proosten en in een andere omgeving te zijn. Wij zaten aan de bar toen ik in ene weer last van mijn rug kreeg. Ik voelde ook dat er weer iets op gang kwam en op de wc werd dit bevestigd met grotere bloedstolsels. Ik belde de verloskundige. Volgens haar was het erg onwaarschijnlijk, maar kon een tweede ronde wel voorkomen. Ze gaf aan dat ik rustig nog een wijntje kon nemen.
Gelukkig zag mijn vriend iets later dat het niet goed ging, waardoor wij besloten naar huis te gaan. Ik kreeg weer last van weeën en in de parkeergarage ging ik huilend de lift in. Gegeneerd naar de mensen in de lift, maar met name gefrustreerd dat de miskraam toch nog niet was afgerond. Dit was psychisch een extra klap voor ons beide. Gelukkig duurde het deze keer maar een kleine 2 uur en waren wij thuis toen er een vruchtzak (van ongeveer 10 cm) uit mij kwam. Mijn zus was er inmiddels ook weer bij. Wij hadden dit alle drie niet meer verwacht. Het was erg confronterend, dit maakte het zo echt. Het vruchtje haalde ik uit de wc met schoonmaakhandschoenen. Wij hebben het even later buiten in de afvalcontainer gestopt. Als ik dit opschrijf voelt dit nog steeds naar, koud en gek.
Op 9 december, bij onze eerste echo, hoorde wij het slechte nieuws. Op 5 januari kwam het vruchtje eruit. Ik heb dus (op een dag na) 4 weken gewacht tot het eruit kwam.
Opgelucht
Voor mezelf besloot ik dat het verdriet over zou zijn na de miskraam. De realiteit was anders. Ik kan mezelf niet vertellen wanneer mijn verdriet klaar is. Daarnaast hebben wij geen baby overgehouden aan mijn zwangerschap maar had ik wel nog de zwangerschapsverschijnselen in de vorm van bloedingen, grotere borsten en hormonen. Dat confronteerde mij elke dag.
Op 8 januari hadden wij een echo, deze was schoon. We waren zo blij en opgelucht!
Tips
Heb jij een missed abortion of een miskraam? Dan zijn mijn tips: luister naar je gevoel, neem je tijd, wees lief voor jezelf en elkaar, praat erover (met een therapeut), vraag je goed af wat je wilt (ik zou zelf nooit meer zo lang wachten tot het natuurlijk komt), een kruik kan heel fijn zijn tijdens de miskraam, je kan je vruchtje eventueel opvangen met een zeef in de wc, laat een echo maken om te zien of het echt schoon is na je miskraam, betrek je familie en vrienden als je daar behoefte aan hebt (ik wilde alleen familie), maak gebruik van het telefoonnummer van de verloskundige en/of het ziekenhuis als je vragen hebt.