‘Ik wil graag kinderen, het liefst vier’ zei ik tijdens onze eerste date. Hij schrok niet en gaf aan dat hij ook een kinderwens had. Maanden later besloten we enthousiast om te proberen een kind te krijgen. Het voelde als een geheime missie van ons samen, zo opgewonden waren we. Ik verlang terug naar die tijd waarbij het alleen om ons twee ging en het onderwerp van kinderen nog een blij toekomstbeeld. Wat voor impact een kinderwens voor ons zou hebben, hadden wij toen nog geen weet van.
In augustus stopte ik met de pil en in oktober was ik al zwanger. Bij de echo bleek het een missed abortion (de embryo of foetus leefde niet meer, zonder dat ik dat door had). Vier weken later kreeg ik de miskraam. Het nieuws, de wachtweken en de uiteindelijke miskraam (met weeën) waren heftig voor mijn vriend en mij. Totaal heb ik drie zwangerschappen gehad, allemaal eindigend in een miskraam.
Is het mijn schuld?
Na elke miskraam groeide de onzekerheid of we ooit een gezond kindje op de wereld zouden zetten. Ik dacht in eerste instantie dat ik geen schuldgevoel had, maar toch hielden de gedachten of ik iets verkeerd had gedaan mij veel bezig: komt het door mijn levensstijl? Is er iets mis met mijn lichaam? Komt het door gedachtes die ik (ooit) heb gehad? Word ik gestraft voor iets? Is er een levensles die ik hieruit moet halen en zo ja, wat is die dan?
‘Luxeproblemen’
Het steekt soms als ik zwangere vrouwen zie of mensen met kinderen. Het confronteert mij met het gemis van het niet hebben daarvan. Bij onbekenden, maar ook bij familie en vrienden. Veel van onze vrienden kregen in dezelfde periode baby’s, sommige zelfs meerdere. Dat betekent veel geboortekaarten, babyshowers (soms zelfs het organiseren ervan), kraambezoeken, -feesten en kinderverjaardagen. Bij de meeste van mijn vriendinnen draait het nu met name om de kinderen, de drukte die zij daardoor ervaren en de beperkte slaapuren. Begrijpelijk, dat zijn de onderwerpen die voor hen spelen en waar zij het moeilijk mee hebben. Die zijn voor mij niet aan de orde, sterker nog soms ben ik jaloers op die ‘luxeproblemen’.
Huilend in de auto
Er zijn confrontatie momenten die ik zelf uit de weg ga als ik van tevoren weet dat het voor mij teveel is, maar er zijn ook momenten dat het mij overvalt. Ik ben zelf heel open over onze miskramen en mijn kinderwens, maar op sommige momenten heb ik geen behoefte aan gesprekken over deze onderwerpen. Het valt mij dan zwaar als er onverwachts mensen (lief) naar vragen. Bijvoorbeeld de keer dat ik tijdens het boodschappen doen een bekende tegenkwam die mij midden in de Albert Heijn vroeg naar het krijgen van kinderen, terwijl ik op dat moment nog met bloedingen in mijn kraamverband rondliep als gevolg van mijn miskraam. Of een andere keer dat ik bemoedigende opmerkingen kreeg over het krijgen van kinderen na mijn miskramen, terwijl mijn vriend en ik niet meer actief bezig waren voor onze kinderwens. Het is vaak voorgekomen dat ik op dit soort onverwachtse momenten met een glimlach reageerde en vervolgens huilend in de auto naar huis reed.
Iets moois uit het verdriet
Uit het verdriet is ook iets moois gekomen. Ik wilde meer leven vanuit wie ik ben en wat bij mij past. Daardoor is mijn eigen praktijk aan huis ontstaan. Ik geef hier vrouwen met een kinderwens (maar ook andere vrouwen) een (fertiliteits)massage. Ik ben heel dankbaar dat ik deze vrouwen, die vaak veel stress ervaren, kan ondersteunen en een bijzondere, ontspannende ervaring bied door middel van de massage.
Met niemand liever
De eerste miskraam was de meest intense ervaring die ik heb meegemaakt. Het geeft een bijzondere verbintenis door zoiets samen mee te maken. Mijn vriend was een grote steun in de periode van de miskramen. Ik had dit met niemand liever willen meemaken dan met hem.
De druk nam toe
Wij dachten dat wij het stel waren dat de miskramen wél zou overleven. Echter namen de onzekerheid en de druk op onze relatie toe na de derde. Het verschil in omgang met ons verdriet werd steeds groter. Daarnaast veranderde het ons. Waar ik bijvoorbeeld vroeger vaak zin had in weekenden vol gezelligheid, ben ik nu veel aan het cocoonen.
Om zwanger te worden, deden mijn vriend en ik ons best om ook seks te hebben op momenten rond de ovulatie. Eerst werden we daar blij van, maar uiteindelijk zorgde die verplichte seks voor druk op ons seksleven. Een tijdje na de derde miskraam werd seks, of eigenlijk het gebrek daaraan, ook een probleem. De één had zin, de ander niet. Dat bracht onzekerheid, frustratie, verdriet en spanning.
Geen behandelplan
De gevolgen van onze weg voor een kind zijn zo groot dat bij één van ons de kinderwens veranderde. Van samen niks liever dan een kind willen, naar het niet zeker weten en het uiteindelijk opgeven. We waren al naar het buitenland geweest voor verder onderzoek. De afspraak voor het behandelplan stond gepland, maar er zat niks anders op dan deze te annuleren. Dat was pijnlijk voor de ander.
Wij hebben hulp gezocht bij meerdere therapeuten voor onze verschillende behoeftes wat betreft seks en de kinderwens. Dat heeft tot ons grote verdriet en frustratie niet geholpen. De uitkomst is dat de vriend, uit dit verhaal, en ik op dit moment niet meer samen zijn. Dat is de impact die onze kinderwens op onze relatie heeft gehad.
Dit verhaal is ook door Freya gedeeld voor de week van de vruchtbaarheid.