Een tijdlijn vol zwangerschappen, echo’s en gezinnen,
Het komt op sommige momenten pijnlijk hard binnen.
Mijlpalen, eigen tradities en de voor hen vanzelfsprekende dingen vol kindervreugd,
Zijn dromen waar jij je al jaren op verheugt.
Gesprekken over hoe makkelijk het krijgen van kinderen ging en over groter geluk dat pas echt voelbaar werd bij het krijgen van een gezin,
Daar zit jij soms gekweld middenin.
De confrontaties zitten in de kleinste dingen,
Om over onhandige opmerkingen die je krijgt maar niet te beginnen.
De mensen in je omgeving die deze situatie zelf niet hebben ervaren,
Wat hun stilte en onbegrip kan verklaren.
Je op momenten een buitenstaander voelen in je eigen leven,
Een gevoel van eenzaamheid is daarbij een gegeven.
Met je emoties in de knoop,
Daar gaat weer een cyclus met verloren hoop.
Je wilt zo graag dit kindje en hebt zoveel te bieden,
Dat maakt het zo teleurstellend dat het nog steeds niet mag geschieden.
Onzekere vragen waarmee je in je hoofd blijft stoeien: wat als de wens niet mag bloeien,
Maar met de tijd wel blijft groeien?
Alles doen en laten voor je kinderwens want die staat voorop,
Maar waar ligt de grens en wanneer houdt het op?
Dit gedicht heb ik geschreven, omdat ik deze gevoelens en gedachten ken uit eigen ervaring en van vrouwen die bij mij komen voor een vruchtbaarheidsmassage. Dankzij mijn werk krijg ik de andere kant ook te zien. Waar het soms het einde lijkt, kan het ook beginnen. Bij The Lou Way komen vaak vrouwen die jaren bezig zijn om hun wens in vervulling te laten gaan en waarvan ik dan berichten krijg dat ze zwanger en later bevallen zijn. Vrouwen (en partners) waarbij na een lange weg hun kinderwens alsnog in vervulling gaat. Daarnaast krijg ik ook berichten van vrouwen die een tweede keer spontaan zwanger zijn geworden, terwijl de eerste keer heel lang duurde via een fertiliteitstraject.
Dit bericht is om een idee te geven van hoe het hebben van een onvervulde kinderwens kan zijn. Maar nog meer om mensen die dit verhaal herkennen, positiviteit en hoop te geven.