Nee, we hebben geen kinderen. Ik ben wel zwanger geweest, drie keer. Nadat ik mijn ervaringen van de eerste twee miskramen heb gedeeld, voelt de derde als een afsluiting. Dit is onze laatste miskraam.
Zwanger na mijn miskraam
Na mijn tweede miskraam, was ik vrijwel direct weer zwanger. In het begin waren mijn vriend en ik sceptisch, vanwege de eerste twee miskramen. Dat veranderde toen ik mij realiseerde dat het zieltje dat misschien mee kreeg. Vanaf dat moment wilden wij vertrouwen op een goede zwangerschap.
Vanwege de eerdere miskramen, kregen wij een vroege echo bij zes weken en zes dagen. De verloskundige vroeg ons of we naar een andere (externe) echopraktijk wilden voor de echo. Daar hadden wij geen behoefte aan. Het was wel prettig dat de echoscopiste die deze echo uitvoerde niet dezelfde was die ons bij de eerste zwangerschap vertelde dat het om een missed abortion ging.
Een perfect beeld bij de echo
De afspraak ging beter dan gehoopt. We zagen al snel een kloppend hartje. De echoscopiste, een warme vrouw, vertelde ons dat het er allemaal perfect uit zag. De groei en het hartje waren precies goed. Ze gaf aan dat de kans dat het mis zou gaan minder dan 1% was. Ze gaf ons vertrouwen dat het deze keer goed zou gaan. Mijn vriend en ik liepen trots en met een grote glimlach de praktijk uit.
Er klopte van alles niet, waaronder het hartje
Twee weken later, negen weken zwanger, was de volgende echo. We waren positief. De echoscopiste, een andere dan bij de vorige echo, liet ons het beeld zien. Mijn vriend zag meteen dat het er niet goed uit zag. Ik was trager. Er klopte van alles niet meer, waaronder het hartje. Wij waren het stel dat aan de verkeerde kant stond van de kansberekening van minder dan die ene procent.
Onze wereld op zijn kop
In plaats van dat we hadden gezien hoe ‘het’ was gegroeid, moesten we onze familie op de hoogte stellen dat het weer een missed abortion was. We waren er kapot van. De eerste miskraam was heftig en de tweede had voor ons minder impact omdat het nog pril was. Deze derde miskraam zette onze wereld echt op zijn kop. We hadden een kloppend hartje gehad. Deze zwangerschap zou goed gaan. Hoe kan het dat het nu alsnog niet goed ging? Hoe kan het dat wij het stel zijn dat het zo graag wilt en waarbij het herhaaldelijk mis gaat? Het voelde voor ons niet meer als pech. Nu voelde het als een probleem. Is er iets mis? Is het ons niet gegund? Gaat het ooit lukken?
Hij was niet welkom vanwege Corona
De volgende dag hadden we een afspraak in het ziekenhuis. ‘We’ schrijf ik, maar in verband met Corona mocht mijn vriend niet mee. Dat voelde onterecht. Je wilt samen horen wat de arts zegt en het vruchtje was even goed van hem als dat het van mij was. Hij bleef bij de hoofdingang wachten, terwijl ik naar de afdeling liep.
Ik had eerst een gesprek met een arts-assistent die maar niet begreep wat mijn situatie was (geweest) met mijn miskramen en ondanks mijn uitleg en correcties, een verkeerde samenvatting bleef geven. Daarna kreeg ik een inwendige echo waar hij onhandig te werk ging, waardoor het onprettig was en ik mij nog kwetsbaarder voelde.
De miskraam opwekken met medicatie
Gelukkig kreeg ik vervolgens een andere arts. Ik gaf aan dat ik deze keer niet wilde wachten of de miskraam op natuurlijke wijze op gang zou komen. Daarnaast gaf ik aan dat ik de miskraam wilde opwekken met medicatie. Een curettage wilde ik niet.
Een andere miskraam ervaring
Ik kreeg dezelfde tabletten als de eerste keer mee en ook nog een andere pil. De arts zei niet verbaasd te zijn als het een soortgelijke ervaring zou worden als de eerste miskraam. Aangezien ik de eerste keer zelfs weeën had gehad, keek ik er erg tegenop. Het voordeel was dat ik nu wel wist waar ik mij op kon voorbereiden. Het tegenovergestelde gebeurde gelukkig.
De pil nam ik meteen diezelfde avond. Twee dagen later mocht ik de vier tabletten inbrengen. Na twee uur begon ik te bloeden en vervolgens was het vruchtje er binnen een uur uit. Wij waren enorm opgelucht. Het ging ten opzichte van de eerste miskraam heel snel, ik bloedde minder en ik had vrijwel geen pijn. De vruchtzak was ook kleiner. Nadat het vruchtje eruit was, was ik bijna euforisch, wat gek was gezien ik net mijn derde miskraam had gehad.
De nasleep
Waar het bij de eerste missed abortion vier weken duurde voor het vruchtje eruit kwam, was het nu na drie dagen. Zo opgelucht als ik was over de snelheid van de miskraam, zo frustrerend was de nasleep. Ik had veel last van mijn rug, ik was moe en we voelden ons verdrietig.
De zwangerschap was voorbij, maar de zwangerschapshormonen waren voorlopig achtergebleven. De positieve zwangerschapstesten die ik bleef houden, bevestigde dat. Tijdens de zwangerschap had ik al last van de hormonen en mijn vriend ongetwijfeld nog meer vanwege de manier waarop dat bij mij tot uiting kwam. Na de miskraam voelde het oneerlijk. Wel de hormonen hebben, niet de zwangerschap.
Ondanks dat het vruchtje uit mijn lichaam was, bleef ik nog vijf weken nabloeden. Het bloeden was met pauzes tussendoor. Bij het stoppen van de bloeding was er opluchting en zodra het weer begon teleurstelling en frustratie. Het bloeden confronteerde mij met het verlies van de zwangerschap. Ik wist ook dat vrouwen die niet ‘schoon’ zijn na de miskraam vaak alsnog een curettage krijgen. Dat ik bleef bloeden, gaf ook angst en onzekerheid of ik alsnog een curettage zou krijgen.
Van schone echo naar verder onderzoek
19 september had ik mijn miskraam en op 7 oktober had ik een echo om te controleren of ik schoon was. Op de echo zag het er nog rommelig uit. Dat verbaasde mij niet, omdat ik nog steeds bloedde. De weken tot de volgende echo was ik bang dat ik alsnog een curettage zou krijgen, maar 6 november was de echo schoon.
Ik mocht na de echo meteen mijn bloed laten prikken voor verder onderzoek. Door deze miskraam was er sprake van herhaalde miskramen. ‘De kans dat het volgende keer goed gaat is nog steeds groter dan de kans dat het mis gaat’ zei een arts tegen mij. Dat viel op dat moment niet goed, omdat ik net mijn derde miskraam had gehad en de cijfers tot dan toe niet in ons voordeel waren.